Kiedyś, kiedyś kiedy jeszcze moją pracownią był stół w salonie, na nim stał dzień i noc Łucznik, obok małe pudełeczko a w nim kilka kolorów nici i guziczków i może 5 rodzajów tkanin... przeczytałam artykuł o takiej kobitce jak ja :) ona powiedziała tam takie zdanie: "Jest tak jak chciałam..." chodziło o jej obecne życie, o to że realizuje swoje pomysły, swoje pasje, nie goni niczego i nikogo, bo nie chce... bo taką wybrała drogę i kocha takie życie (ona też szyje, tak na marginesie;))
Ten artykuł utkwił mi w pamięci, a w zasadzie to jedno zdanie, które zawsze chciałam wypowiedzieć: "jest tak jak chciałam!" - czułam bardzo mocno, że ta chwila jest blisko, że też będę mogła powiedzieć to w pełni świadoma i szczęśliwa, robić to co kocham i żyć tak jak chcę.
Dlaczego teraz tak czuję? bo jeszcze nie tak dawno walczyłam ze sobą, w głowie miliony pytań, myśli zaprzątnięte analizowaniem czy to co robię poza pasją ma jakiś jeszcze sens? czy ja nie powinnam wrócić do pracy - "normalnej" na etacie od poniedziałku do piątku od 8 do 16, robić te raporty, odbierać te czasem bardzo nie fajne telefony, biegać na spotkania i wciąż słyszeć, że mamy kolejny deadline... Dzieciaki? cóż - zrezygnować z dodatkowych zajęć, zostawiać na świetlicy do 16 (dłużej już się nie da, bo zamykają szkołę) potem ratować się dziadkami, może akurat mają możliwość jakość odebrać, a jak już to dobrze by też w między czasie pomogli odrobić lekcje bo przecież to I klasa - tak bardzo ważna. Dwulatkę zapisać do przedszkola nie na 5 godzin ale na 8 a najlepiej na 9 to zdążę ją zawieźć i przywieźć sama...
Cóż może wiele osób powie - bez przesady, tyle rodzin tak ma i dają radę, to jest normalne, takie jest życie...
Może - tylko że ja zrozumiałam, że nie chcę takiego życia - już nie... Trzeba życie przeżyć (albo choć spróbować) tak by nie żałować ani chwili, nie starcić ważnych momentów, usłyszeć każde nawet najciszej wypowiedziane słowo, nie zapomnieć ani na chwilę o tych, którzy nas kochają, których my kochamy... I w tym miejscu wspomnę o nim (może nie być zadowolony, nie lubi rozgłosu:)) ale trudno)...moim mężu, który daje mi tę możliwość - pozwala tak żyć, wspiera na każdym kroku, wierzy we mnie nawet wtedy kiedy ja zaczynam wątpić, zaraża od 10 lat pozytywnym myśleniem, miłością do świata i ludzi i zawsze rano podaję gorącą kawę z mlekiem na dobry początek każdego dnia....
Czy to za mało by powiedzieć, że jest tak jak chciałam...?
Ps. Serduszko powstało w ostatnim tygodniu, tak już z myślą o walentynkach..., bo w sumie post mi wyszdł taki walentynkowy troszku, więc proszę bardzo.
Ale skoro jesteśmy w temacie zbliżających się świąt to na Dzień Babci i Dziadka przygotowałam takie oto propozycje:
